Άρχισα να σκέφτομαι διαταραγμένα όπως Μαρκησίους Ντε Σάντ, Όσκαρ Ουάιλντ, Βιρτζινίες Γούλφ και άλλους που με στιγμάτιζαν καθώς σχημάτιζα το εγώ που κουβαλώ σήμερα…

Δεν ήθελα να γράφω, κι’ ήταν σαν μια παράξενη διαστροφή μες’ το κεφάλι μου που μου έλεγε συνεχώς: ‘Γράψε’, ‘Αν δεν γράψεις θα σε σκοτώσω’ κι’ έγινε καταναγκασμός έγινε κατάρα το γεγονός ότι μπορούσα να μεταφέρω τους σκοτεινούς μου κόσμους πάνω στο χαρτί. Μόλις αφόρισα μέσα μου την κάθε αρετή που μου μετέδωσαν οι πρόγονοί μου, μόλις που είπα ‘δεν με χέζεται είμαι λεύτερη’ ήρθε ‘αυτό’ και με βρήκε!

Ναι γεννήθηκε η κατάρα του ‘αυτού’ που στην ουσία ήταν κάτι που στα πρώιμα στάδια της ασθένειάς μου δεν μπόρεσα να αποδικοποιήσω. Με τα χρόνια μεγάλωνε, σήμερα απόχτησε δική του υπόσταση και ονομάζεται ‘άρνηση’.

Άρνηση να αντικρύσω την αλήθεια ότι μισώ αυτόν τον κόσμο, άρνηση να αντικρύσω την αλήθεια ότι αδυνατώ ν’ αγαπήσω και ν’ αγαπηθώ, άρνηση ότι έχω ‘χρέος’ να προσφέρω στο δυναμικό εργασίας, στην πληρωμή φόρων, στο ξεπλήρωμα αυτών που μου έδωσαν αυτοί που με γαλούχιζαν τόσα χρόνια, άρνηση να γίνω κάτι έστω και προσδιοριζόμενο μέσης τάξης.

Έτσι έβαλα φωτιά σ’ αυτές τις σκέψεις που με βασάνιζαν, πήρα πτυχία, παρελθόν (ημερολόγια), πήρα φωτογραφίες, σκηνές που θύμιζαν αυτό το ‘δακρύβρεχτο’ εγώ και τα έκαψα μια νύχτα που το φεγγάρι αρνήθηκε κι’ αυτό να στολίζει την τόσο φλεγόμενη καρδιά μου…