Μάϊος, Κύπρος, Νομική, Άσκηση, Διαμέρισμα, δόσεις, αυτοκίνητο...

Ναι φοβόμουν αυτό το μοτίβο (που υπογραμμίζω άνωθεν) για να μην θεωρώ τον εαυτό μου "ξενερουά" όπως συνήθως λέω στον 'γλύκα-μεγαλοδικηγόρο', αλλά είναι εύκολο να αποφύγεις την πεπατημένη;

Η πεπατημένη είναι και η πιο σωστή;

Επιτρέψτε μου να διαφωνήσω...

Επειδή σε καμία περίπτωση, δεν θεωρώ ότι αυτή είναι η πεπατημένη, τουλάχιστο για τον πρώτο λόγο που μου έρχεται στο μυαλό, εγώ περπατώ αυτό το δρόμο my perception is my reality και κανενώς άλλου, οπόταν δεν υπάρχει η κοινή φοβία που είχα στο παρελθόν, να συγχίσω την ταυτότητα μου με άλλου, να νιώθω ότι αντιγράφω τους γύρω μου και ότι στην προσπάθεια μου να κάνω fit in σε μια κοινωνία που εκτρέβει πρότυπα, να χάσω ξαφνικά το individuality μου...

Αυτό που άρχισε σαν παλιο κρασί να ζυμώνεται μέσα μου είναι ότι είναι αναπόφευκτο να μην 'αντιγράψω' βιολογικά τουλάχιστο κάποιες συμπεριφορές, ή κάποιες συνήθειες -που θα αρχίσω να τα ονομάζω common characteristics- γιατί θέλω να επιβιώνει το σώμα μου, για να μπορεί να κουβαλεί το πνεύμα, το νου και την ψυχή μου. Οπόταν το πρώτο κοινό μου στοιχείο με το πλήθος, είναι ότι βιολογικά θέλω να επιβιώνω. Και συναντώ αμέσως την πρώτη μας διαφορά. Η οποία είναι ότι το πλήθος είναι ουδέτερο, απρόσωπο και έννοια, ενώ εγώ δεν είμαι έννοια είμαι ολόγραμμα, είμαι κάτι που δεν μπορεί να χωρέσει σε ένα χαρακτηρισμό έχω το στοιχείο της ατομικότητας που με διαφοροποιεί από οτιδήποτε υπάρχει εκεί έξω. Τώρα όμως δεν με διαχωρίζω κάθετα και οριζόντια με το έξω. Έχουμε ένα βασικό κοινό: Βιολογικά να επιβιώνουμε, που αυτό δεν ξέρω αν γίνεται σε συνεργασία με τα δύο μέρη, ή απλά με άγριο τρόπο εγώ ζητώ να επιβιώνω χωρίς να με ενδιαφέρει το άλλο μέρος. Δεν θα αρχίσω να μιλώ για τη σωτηρία του πλανήτη, γιατί δεν είμαι "Χριστός", συνήθως είμαι "Ά-Χριστος", γιατί είμαι ατομικιστής και νάρκισσος σε σημείο που δεν μπορώ να δω τον πόνο και την αγωνία του διπλανού μου, εκτός από τα άτομα που επιλέγω να θεωρώ διπλανούς μου.

Σήμερα όμως άλλαξε κάτι μέσα μου...

Νιώθω ότι έχω ένα σώμα που πρέπει να φάει, και αν πρέπει τουλάχιστο ο πρώτος σκοπός μου να είναι να ταΪσω αυτό το σώμα, θα πρέπει να σκεφτώ τι είμαι έτοιμος να δώσω για να πάρω αντάλλαγμα την τροφή που ζητώ για να ζήσω!

Ψυχή του Γιώργου δεν σε ξεχνώ

Ούτε Πνεύμα της πεμπτουσίας

Αλλά θυμάμαι ότι ζείται σ' ένα σώμα που κάποτε θα πεινάσει...

Οπόταν λάβε τα μέτρα σου

Τώρα!!!