Ταξίδι στο φως

Ναι λοιπόν αποφάσισα να γράψω κι’ άλλα κατάστιχα ώσπου να βρω φως μέσα από τα γραπτά μου…Μόλις δημιουργήθηκε ένα οξύμωρο σχήμα αφού τώρα απογευματίζει κι’ ο ήλιος πάει να κοιμηθεί

Δεν είναι εύκολη η ‘απόφαση’ να γράφω, αφού κάθε φορά πρέπει να ‘αλλοιώσω’ τα από μέσα, να διαστρεβλώσω την μαγεία τους και να τα οδηγήσω στον κατήφορο της γραφής

Μέσα από μουσικές διαδρομές, μέσα από συζητήσεις, μέσα από σκέψεις οδηγούμε συνεχώς στο συναίσθημα ότι είμαι από ‘αλλού’ και ότι συνεχώς όλα οδηγούν σε κείνο το ‘απ’ αλλού’ που δεν είναι άλλο από τον ονειρόκοσμο που κλείστηκα. Κάποτε μου κλείνουν το μάτι ξωτικά και μάγισσες, κάποτε ισχνοί βρυκόλακες/τύψεις έρχονται να μου θυμίσουν λάθη και ορθά όμως εγώ το βιολί μου: Τείνω να κλείνομαι στον ονειρόκοσμο που τόσο αγαπώ. Είναι κάτι σαν ο ‘λοφίσκος της απόδρασης’ που παίζει ρόλο καταλύτη στην ζωή μου. Μ’ αυτόν χάνω ολοένα πιο πολλά δρώμενα που λαμβάνουν χώρα στο ριάλιτι, κι’ αυτό όμως υποκειμενικό είναι. Όπως λέει κι’ ο φίλος Κραουνάκης πήρα κόκκινα γυαλιά κι’ όλα γύρω σινεμά τα βλέπω, τουτέστιν οι παρωπίδες που κλείνουν ερμητικά τα μάτια μας για να μην βλέπουμε την αλήθεια, άλλοτε καθολική κι’ άλλοτε ατομική να ταλανίζει το είναι μας. Αυτή την ονόμασα μολυβένια (βάρος εννοώ όχι υλικό) μοναξιά που δέρνει τον καθένα. Ο καθένας μόνος του κουβαλά το φορτίο του σ’ αυτή τη ζωή, μόνος του καλείται να δει την αλήθεια, μόνος του έρχεται, μόνος του φεύγει! Δεν είμαι δειλός, θα παραδεχτώ ότι και με χίλια άτομα γύρω μου ψάχνω αυτόν τον καταναγκασμό της μοναξιάς, (όχι ότι βιώνω τον Καβαφικό εγκλεισμό) απλά παλεύω να με δεχτώ όπως ακριβώς είμαι. Παλεύω να σκοτώσω το κύτταρο του βιαστή, το κύτταρο του λαίμαργου, το κύτταρο αυτού που κρίνει τα πάντα και ξεχνά να δει τα δικά του λάθη, το κύτταρο του μίζερου που μιζερεύει με την πρώτη αναποδιά. Σ’ αυτό το ‘ταξιδάκι’ έχω πολλούς σύμμαχουs. Άλλοτε τα λόγια των αγαπημένων μου, άλλοτε τους πεθαμένους μου, άλλοτε τις παράνοιες μου.

Κι όμως κάτι μου λείπει…Πάντα νομίζω ότι έκανα τις επαναστάσεις μου κι’ όμως κάτι ουσιαστικό λείπει..

Τι να ναι άραγε;

Το ταξίδι στο φως το σύνδεσα με την φυγή. Τόσα χρόνια ζω για να διαπράξω και τη δική μου φυγή, αυτή τη φορά έξω από τον χρόνο και το χώρο! Θέλω να πάρω μιαν ανάσα, να κάψω όλα τα ημερολόγια μου και να ξεκινήσω να ζω. Συνήθως αυτή η ‘διαταραχή’ (της φυγής εννοώ) διαρκεί μέχρι την εξώπορτα (όπως λένε έξυπνα οι διαφημίσεις πιστωτικών, το πολύ μέχρι πιο κάτω). Ζω για την μια και μοναδική φυγή μου, την αποκοπή μου σαν καρκίνωμα απ’ την κοινωνία των τρελλών. Σ’ αυτή την κοινωνία καταπίεσης, συναισθημάτων, σ’ αυτή την κοινωνία που αποβάλει από τους κόλπους της τους ρομαντικούς φιλόσοφους, σ’ αυτή την κοινωνία που με έμαθε να επιχειρηματολογώ αλλά και να πονώ με πόνο πάντα υποκειμενικό (γιατί όπως λέν κι’ οι Στωικοί έχει και χειρότερα).

Μόνο έτσι θα λευτερωθώ με το κράτημα της αναπνοής μέχρι να βγω στην επιφάνεια της δικής μου αλήθειας να πάρω ανάσα. Στο λεξικό του εγκεφάλου μου η επιφάνεια είναι ‘αλλού’ που θέλω ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ να γίνει ο ρομαντικός και ο σεαυτός ένα και το αυτό.

ΕΛΕΥΘΕΡΩΣΜΕ ΨΥΧΗ ΜΟΥ ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΖΕΙ

ΔΩΣΜΟΥ ΚΟΥΡΑΓΙΟ Ν ΑΦΗΣΩ ΠΙΣΩ ΜΟΥ ΤΗΝ ΠΕΖΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ