και επαναλαμβάνω δεν έχω καμιά σχέση με τα γραπτά μου
ούτε πήγα ποτέ στο Γιαπωνέζικο, ενώ έτρωγα στις αρχές Μίσο σούπα μετά άρχισα να συνειδητοποιώ ότι όλα ήταν όνειρο...
Και τραβώντας την μεγάλη κόκκινο/χρυσή σουρρεάλ κουρτίνα (ενώ το σαξόφωνο έπαιζε σορτίνα) άρχισα να ανακαλύπτω ότι άναβα σανδαλόξυλα και κεριά και δεν ήξερα την χρύση τους
τα τέλη του 2006 μυήθηκα σ' εκείνο τον μικρό ναό μέσα από μια τηλεόραση για να μου θυμήσει η οθόνη το υποσεινήδητο πριν χρόνια πεπαλαιωμένο όνειρο όταν ήμουν έξι
καθώς πίσο από μια κόκκινο/χρυση σουρρεάλ κουρτίνα άναβα σανδαλόξυλα και κεριά
και ήρθαν πολλά έντομα, πολλά ενοχλητικά έντομα, ερπόμενα μέσα από τον αδένα της υπόφυσης και με άφισαν έντρομο, γιατί έχω εντομοφοβία! κράτησα την αναπνοή μου (ενώ αποτέλεσα ένα μέρος του στατιστικού δεδομένου των προκαλούντων εσκεμμένης ανακοπής της αναπνοής) παρόλο που δεν ήταν για την ηδονή, ήθελα ν' ανοίξω τα μάτια και να τελειώσει ο εφιάλτης...
και βρέθηκα μέσα σ' εκείνο το Γιαπωνέζικο (όχι Γιόκ, μην σκέφτεσαι πάντα το φαΪ) πίνακα που είναι κάτι βουναλάκια, και Γιαπωνέζικοι χαρακτήρες, ενώ οι Σαμουράι ακονίζουν τα σπαθιά τους (όχι δεν είδα πριν κοιμηθώ Ταραντίνο)
προσπαθώ, κάποτε προσπαθώ να ''μπω'' κάποτε προσπαθώ να ''βγω''
κάποτε προσπαθώ να δω τα χέρια που ανοιγοκλοίνουν την κόκκινο/χρυσή κουρτίνα
Τώρα δεν ξέρω αν είναι ανοιχτή ή κλοιστή..
Ξέρω όμως ότι δεν είμαι μες τον πίνακα