Φεύγω απ' το χωριό μου;

Αυτό το ποστ θα είχε κανονικά την μορφή 'αναδρομή των τελευταίων ημερών' αλλά όπως πάντα στο τέλος κάτι αλλάζει μέσα μου και είπα από το ειδικό να βγάλω συμπεράσματα για το 'γενικό'. Με απλούστερα λόγια, να κάνω ένα 'ζουμ-αουτ' να δω τη μεγαλύτερη εικόνα-αυτό κάνω συνήθως-που δεν είναι (Κλαψ κλαψ χεχεχε) και τόσο άσχημη.
Περπάταγα ξανά στα δρομάκια του 'στειχειωμένου' Coventry, με τους τάφους του, με τα μουσία και τους ανθρώπους του. Ήταν πιο πολύ διαδρομή ψυχής, με συνοδοιπόρο τον γνωστό (μελλοντικό διάσημο) φίλο μου... Με προκαλούσε πάλι και έκανα αναδρομή στο χθες, κάτι που συνηθίζουμε να κάνουμε άμα είμαστε μαζί.
Ζήσαμε μια μικρή ζωή σε τρεις μέρες. Πόσα μπορεί να κάνει ο άνθρωπος σε τρεις μέρες. Να συμφιλιωθεί με τον εαυτό του, να γελάσει, να κλάψει, να χορέψει, να καπνίσει, να ονειροπολήσει, να μετανιώσει και μετά να πει.. ''δεν πάει στα κομμάτια'';
Καταλάβαμε ότι δεν έχει σχέση ούτε ο χώρος που ζεις, ούτε ο χρόνος, πιο πολύ οι 'ουλές-αλλαγές' είναι εσωτερική υπόθεση. Το να μαθαίνεις απ' τα λάθη, είναι ωραίο. Το να είσε θνητός και να τα επαναλαμβάνεις δεν είναι κατηγορητέο. Όλα 'έκλειναν' με σχήμα κύκλου. Το καφέ (που επέμενα να πάμε) να πιούμε το φραπόγαλο μας, το κλάμπινγκ, ήταν όλα προσχήματα για να μας βρούμε στους χώρους που συνηθίζαμε να πηγαίνουμε όταν μαζί κάναμε αυτές τις διαδρομές μέσα στον χωρόχρονο. Και οι κουβέντες μας μια μπλέκονταν στο χθές, μια στο σήμερα, μια στο αύριο, ξέροντας ότι οι 'διαστάσεις' είναι σχετικές. Το φοιτητικό γνωστό άγχος για το τι ακολουθεί μετά, μια μικρή μελαγχολία που τελειώνουν οι διακοπές της φοιτητικής ζωής, και αρχίζει κάτι ίσως πιο δύσκολο που δεν έχει συνεχόμενες εξετάσεις και δασκάλους, έχει μια μπόλικη δόση πραγματικότητας. Οι διάφοροι τύποι ανθρώπων που μας περιβάλλουν, οι διάφορες καταστάσεις που μας περιβάλλουν, τα ελαττώματά μας, η τύχη και ατυχία μας, το μάτιασμα (σύμβολο μικροαστικής κοινωνίας που μεγαλώσαμε).
Το ταξίδι άρχισε να φεύγει από τα όρια που τοποθετεί ο χρόνος. Πήγαμε μέχρι το Άμστερνταμ, πήγαμε Ρουμανία (ελάχιστα καθίσαμε Γαλλία γιατί δεν είναι λολολ η αγαπημένη μου χώρα στην Ευρώπη) και εξεφράσαμε την επιθυμία να δούμε την Κωνσταντινούπολη. Ποτέ δεν παραλείψαμε να κάνουμε εύφημη μνεία για την Νήσο Κύπρο, που θέλοντας και μη είναι η βάση μας. Εκεί ζουν, οι ανθρώποι μας, εκεί μεγαλώσαμε, την κουβαλούμαι μέσα μας σαν παρακαταθήκη που πρόκειται να αποτελέσει σταθμός στην ζωή μας. Και ήρθε το μεγάλο δίλημμα: "Φεύγω απ' το χωριό μου; (Λονδίνο)." "Πάω στο χωριό της Κύπρος;" Απάντησα σιγά-σιγά αυτό το υπαρξιακό (επειδή περί στέγασης της λολ ύπαρξής μου πρόκειται λολολ) ερώτημα: Έχει σημμασία που θα στεγάσω την ύπαρξή μου; Έχει σημμασία, αφού και το ένα και το άλλο 'χωριό' είναι σχετικό. Είναι σχετικά με την έννοια ότι, όπου κι' αν είναι κανείς κουβαλά μαζί του την πραγματικότητά του. Έρχομαι να 'κομίζω γλαύκας τας Αθήνας' και να ξαναπώ για την Καβαφική Πόλη: Όπου κι' αν είμαστε κουβαλούμε τις ιδιοτροπίες μας, κουβαλούμε τα προτερήματά μας, κουβαλούμε το 'είναι' μας! Η αλλαγή που θα έβαζα στην Πόλη του Καβάφη θα ήταν να το έκανα χωριουδάκι. Ο λόγος είναι πάρα πολύ απλός, πρώτα και καλύτερα γιατί δεν μεγάλωσα στην πρωτεύβουσα, αλλά σ' ένα χωριουδάκι μεγάλωσα. (Υπό άλλες συνθήκες δεν θα το παραδεχόμουνα λολολ). Κουβαλώ αυτό το χωριουδάκι, με την έννοια ότι 'εκεί' έμαθα ότι αυτό που μου συμβαίνει δεν είναι κατ' ανάγκη το πιο σημαντικό πράγμα στον κόσμο. Υπάρχουν χιλιάδες προβλήματα, υπάρχει φτώχια και δυστυχία στον κόσμο απεριόριστη όση δεν φαντάζεται κανείς. Έτσι δεν πρόκειται να κάτσω σαν τον Καβάφη να μιζερέψω ότι 'ρίμαξα' και 'χάλασα' την 'πόλη-χωριό' μου.
Σ' αυτή την πορεία-σταθμός στην ζωή μου, το χωριό Λονδίνο, το χωριό Κύπρος, το χωριό Κόσμος με μεγάλωσαν δυο-τρία χρόνια (Έλα τρελέ κόψε κάτι, κόψε κάτι) όχι μόνο στα χρόνια. Αν αφαιρέσω το κοινώς αποδεχθό χρόνος-χώρος, θα έλεγα ότι μεγάλωσαν την συνείδησή μου. Δηλ. την ικανότητά μου να κρίνω την διαφορά μεταξύ του καλού και του κακού, την ικανότητά μου να κρίνω μια κατάσταση. Μου έδειξαν καταστάσεις και περιστατικά ότι είναι σημαντικό να είμαστε άνθρωποι, όσο δύσκολο κι' αν είναι την σήμερον ημέρα.
Οι πόλεις (οι εαυτοί μας) φτιάχνονται, εξωραΪζονται, ανοικοδομούνται. Οι πόλεις αναπαλαιώνονται (αυτή μου η κακή συνείθεια να χρωστώ λολ όλες μου τις πιστωτικές) οι πόλεις συστώνται από μετανάστες, φίλους γνωστούς, εχθρούς, αδερφούς, αδερφές... Ποτέ δεν είν' αργά να ξεκινήσουμε να εκτιμούμαι την πόλη μας, όχι μόνο αυτή που ζούμε, αλλά πιο πολύ αυτήν που κουβαλούμε.
Σίγουρα θάρθουν στιγμές, που δεν θα αντέχουμε τα όριά μας, αυτά που επιτρέψαμε να μας παγιδεύσουν σε μοίρια χίλια αδιέξοδα. Κι' όμως υπάρχει ελπίδα. Υπάρχει αυτή η 'μαγεία' να μας σηκώσει το πρωί απ' το κρεβάτι και να μας κάνει να μην τα βάλουμε κάτω...
Καλό ταξίδι λοιπόν