παει καιρός

πάει καιρός να τα πούμε
αγαπημένο μου ημερολόγιο
κάθε μέρα που ξυπνώ και περιμένω να νυχτώσει για να σε βρω να πούμε δυο-τρεις κουβεντούλες, ας είναι και απλές.
Ξεχνώ συνήθως ότι μ' αρέσει να ξέρω τι γίνεται μες το νου μου, και με απορροφούν τα 'μικροπροβλήματα' της καθημερινότητας. Κάποτε με μαγεύει σε σημείο πεζότητας, και τότε η ψυχή μου αφυδατώνεται σε σημεία αηδείας. Τότε ανοίγω, ένα-ένα τα χαρτιά μου, αφαιρώ τους μανδύες των αναγκών, της τροφής, του ύπνου της, ύλης για να βρω την ψυχή μου.
Την βρίσκω να κάθεται μονάχη, να κάνει διαλογισμό, σε στίχους ποιητών, σε τραγούδια αγαπημένα, και συνήθως να μαγεύεται με τις κυριακές. Απλώνει το χέρι να χαϊδέψει τ' αστέρια, με σπουδί κάνει τις παλάμες σε σχήμα προσευχής και εύχεται όλα να πάνε καλά.
Κλείνω το ημερολόγιο...
Το κλέινω, γιατί δεν υπάρχει λόγος να γίνομαι και πολύ ομιλητικός. Λίγη σιωπή και λίγη ησυχία μπορεί να είναι πιο σημαντικές απ' τα λόγια...
Στο επανειδείν.