όπως λέει και ο τίτλος το σημερινό μου θέμα είναι περί αλλαγών ο λόγος καθημερινά βιώνω αλλαγές, αλλά καθημερινά βιώνω και το "ίδιο" με την έννοια της περπατημένης οδού μέσα από την συζήτηση με μια φίλη καταλήξαμε στο συμπέρασμα ότι οι εμπειρίες συνήθως είναι τα λάθη μας. Μόνο με τα λάθη μας μαθαίνουμε, όχι μόνο να αλλάζουμε αλλά να βλέπουμε και με άλλη προοπτική το μέλλον μας Και επανέρχομαι στο αρχικό ζητούμενο. Οι αλλαγές έχουν καμιά σχέση με τις εμπειρίες-λάθη; Τι σημαίνει για σένα αλλάζω; Αλλάζω μάρκα τσιγάρου; αλλάζω αυτοκίνητο; Αλλάζω και αρχίζω να βλέπω την ζωή μου πιο θετικά; Αλλάζω την διαδρομή μου για την δουλειά κάθε μέρα; Τι αλλάζουμε και τι δεν αλλάζουμε στην ζωή μας; Ποιος είναι έτοιμος να συνειδητοποιήσει ότι ελάχιστα αλλάζει στην πορεία του απ' αυτό το "Φωτεινό πέρασμα που λέγεται ζωή" όπως λέει κι' ο Καζαντζάκης. Η αλλαγή συνδέεται με φόβο. Φόβος καθόλου αντικειμενικός, αφού είναι συνήθως ο φόβος του καινούργιου. Ξαφνικά ξυπνάμε και συνειδητοποιούμε (συν + οίδα=γνωρίζω) ότι δεν είμαστε οι ίδιοι. Δεν έχουμε τις ίδιες ανασφάλειες, έχουμε άλλες σωματικές και ψυχικές ανάγκες. Καθώς περνάμε απ' το πέρασμα της εφηβείας στην νιότη κάνουν παρέλαση οι ορμόνες και οι σωματικές αλλαγές και έτσι είναι σαν σκύλλα και χάρυβδη, νομίζουμε συνεχώς ότι κάθε μέρα είναι μια καινούργια επανάσταση, ενώ στην ουσία μες τα "εσώρουχά μας" γίνονται οι πιο ουσιώδεις αλλαγές. Κι' όμως... μετά τι γίνεται; Πώς καταφέρνουμε να βάλουμε τους μηχανισμούς σκέψης μας στις ανάγκες της ηλικίας 25 30 35; Αυτά στην οθόνη φαίνονται αριθμοί. Στην ουσία αριθμοί είναι, αν δεν ζήσαμε τις εμπειρίες-λάθη. Μεγαλώνει μόνο η συνείδησή μας; Δεν μεγαλώνει και το σώμα μας; Γι' αυτούς που μόνο το σώμα τους είναι σημαντικό μπορούν να μας πίσουν ότι νιώθουν όντως παιδιά; (Δεν πέρασε μέρα από πάνω μου). Γι' αυτούς που βλέπουν το νου τους και την συνείδησή τους να μεγαλώνει μπορούν να μας πείσουν ότι είναι γεροντάκια στην συνείδηση; Υπάρχει κανείς που τα γαλουχίζει (γάλα;;;) αρμονικά και τα δυο; Υπάρχει κανείς που τρέφει τόσο τις σωματικές όσο και τις εγκεφαλικές του ανάγκες ταυτόχρονα; (Ο Καρυωτάκης λέει σε κάποια φάση ότι ο χρόνος τον άφισε παιδάκι γερασμένο) πιο είναι το παιδί και ποιος ο γέρος; Γυρόφερνε αυτές τις μέρες ένας στίχος μες το νου μου: "Όλα είναι ίδια αν δεν τ' αγαπάς" και προσπάθησα να βρω κάποιο κρυμμένο νόημα αν υπάρχει. Το σύνδεσα με την καθημερινότητά μου. Με την επικαιρότητά μου, (Eurovision, Πολιτική, εκπομπές, ρουτίνα, πραγματικότητα) και είδα την πικρή αλήθεια που κρύβει αυτός ο στίχος. Θέλουμε όντως να υπάρξει καμιά αλλαγή; Θέλουμε να αλλάξουμε τις σχέσεις μας με τους ανθρώπους, θέλουμε ν' αλλάξουμε επάγγελμα, θέλουμε ν' αλλάξουμε χώρα, θέλουμε ν' αλλάξουμε συνήθειες, θέλουμε ν' αλλάξουμε τον τρόπο σκέψης μας, θέλουμε ν' αλλάξουμε πιστεύω, θρησκεία, δόγμα, κόμμα, σώμα; Ή δεν θέλουμε ν' αλλάξουμε απολύτως τίποτα; Υπάρχουν από σας κάποιοι που βλέπουν μαύρο και άσπρο σαν ένδειξη ότι δεν είναι σαν την καλαμιά στον κάμπο μια δεξιά και μια αριστερά. Υπάρχουν κι' αυτοί που βλέπουν γκρίζο και υπάρχουν και οι 'μερικοί' που βλέπουν ουράνιο τόξο. Τι γίνεται μ' αυτούς; Υπάρχει ουσιώδης λόγος να αλλάξουμε; Είμαστε τίποτα φίδια και θέλουμε να βγάλουμε το παλιο δέρμα; ¨Η είμαστε φοίνικες (μυθολογικά πτηνά χωρίς γρίππη) και θέλουμε να καούμε μέσα στην πυρρά για να αναγεννηθούμε ζωντανοί, πιο έξυπνοι, λιγότερο ρηχοί... Πόσοι έπληξαν μ' αυτό το κείμενο; Πόσοι το διάβασαν με ενδιαφέρον; Πόσοι απλά είπαν δεν βαριέσαι; Πόσοι συνειδητοποίησαν μόνο ένα πράγμα (easy to say diffucult to do) και θεώρησαν τον 'ποιητή' ονειροπόλο, ή πολυλογά, ή ιδεαλιστή; Για μένα είναι δύσκολο ν' αλλάζω Θέλω ν' αλλάζω μόνο σ' αυτό που είναι εγώ Ότι δεν καθρευτίζει το εγώ μου θέλω να το πετώ Κι' αλλάζω πραγματικά σ' αυτό που είμαι Ότι δεν είμαι δεν είναι εγώ easy to say difficult to do... Θέλω να γίνω καλός... αν είμαι θα γίνω!