Το πρωινό κατέβαινα να μπω στον υπόγειο χώρο στάθμευσης της δουλειάς μου και έγινε το εξής περιστατικό
κόρναρα σ' ένα μικρό (λίγων ημερών γατάκι) να μετακινηθεί, αλλά δεν αντιδρούσε.. Κατέβηκα από το αμάξι και το έσπρωξα λίγο και έβγαλε ένα τελευταίο επιθανάτιο υπόηχο νιαούρισμα, μεταξύ κραυγής και κλάματος. Κατάλαβα αμέσως ότι το γατάκι κάποιος απρόσεκτος το είχε πατήσει προηγουμένος με το αμάξι του, επειδή είχε και αίμα κοντά στο λαιμό του.
Η μάνα του ήταν κοντά, και της έκανα παρατήρηση, χωρίς βέβαια να νιώθω και καλά, της είπα: ''Τι μάνα είσαι εσύ, γιατί δεν πρόσεχες το μωρό σου'';
Πρέπει να είναι πολύ καταβεβλημένη. Χρειάστηκε να φύγω απ' το γραφείο μου κατά τις εννέα και τριάντα, και όταν επέστρεψα πίσω στις 11:00, βρήκα την μάνα ακόμη εκεί να κοιτάζει τον κόσμο που μπαινοβγαίνει με απορία, και κάποτε κοιτά χάμω το ακίνητο σώμα του γάτι.
Σε κάποιες φάσεις νομίζω περιμένει το μωρό της να ξανασηκωθεί να παίξουν, και σε κάποιες άλλες φάσεις βιώνει την φρικτή συνειδητοποίηση, ότι δεν θα ξανασηκωθεί το μωρό της.
Την ακούω με τ' αυτιά της ψυχής μου να μοιρολογεί το παιδί της, να του φωνάζει και να του νιαουρίζει, να το σπρώχνει με την μουσούδα της να σηκωθεί να ξανα-παίξουν. Νιάου, σήκω να βρούμε φαγητό, νιάου, σήκω να πάμε έξω απ' αυτό το καταγώγιο να δούμε το φως του ήλιου, νιάου, σήκω να βρούμε άλλα γατάκια να παίξουμε..
Τώρα δεν νομίζω να έχει απορίες, κατά πόσο πήγε στον γατίσιο παράδεισο.. Αυτά είναι ανθρώπινα..
Παρόλο που λένε ότι τα ζώα δεν έχουν ψυχή, βλέπω αυτή την γάτα που περιμένει το παιδί της να κάνει μια κίνηση, ή ένα σπασμό και χλευάζω τους ανθρώπους που δεν πιστεύουν στο μετά
Αρνούνται επίμονα να πιστέψουν ότι έχει και μετά το τέλος της ύλης κάτι. Σεβαστό και κατανοητό, αφού οι πλείστοι από μας την ύλη συσσορεύουν, την ύλη μνημονεύουν, την ύλη προσκηνούν...
Τέλοσπάντων..
Καλό ταξίδι γάτι μου
καλό ταξίδι σπλάχνο μου
που έφυγες νωρίς
από ένα σιδερένιο τέρας
δεν προλάβαμε να φάμε τις σαύρες μας
δεν πρόλαβες ν' αναίβεις την κερασιά του Κυρ Γιάννη
Αιωνία σου η Μνήμη γάτη............
