Μικρός πρίγκιπας


Είδε μια εικόνα και έκανε στο νου του κάποιες φαντασιώσεις ίσως να είναι το άτομο που θα τον καταλάβει, το άτομο που θα νιαστεί και άτομο που θα είναι συμβατός μαζί του σεξουαλικά. Δεν παύει να είναι όμως μια φαντασίωση που απέχει μίλια μακρυά από την πραγματικότητα. Γιατί η εικονική πραγματικότητα δεν είναι ακριβώς αντικατοπτρισμός της συμβατικής πραγματικότητας. Είναι μερικές φορές οι προβολές αυτών που νομίζουμε ότι είμαστε, αυτό που νομίζουν οι άλλοι ότι είμαστε και ποτέ αυτό που είμαστε. Κι' όμως του δώσαμε μια ευκαιρία να πιούμε ένα καφέ. Και πήγε καλά, νοουμένου ότι καταφέραμε να εκπέμπουμε στα ίδια μήκη κύμματος, καταφέραμε να κολυμπήσουμε σαν δελφίνια ο ένας στον εγκέφαλο του άλλου. Δεν θέλω να κατατάξω αυτό το άτομο στην μαύρη λίστα μου, ούτε στην ''χαρούμενη'' λίστα μου, ούτε θέλω να τον κατατάξω σε οποιαδήποτε τελοσπάντων λίστα, οπόταν θα μείνει το όνομα του να αιωρείται μέσα στον εγκέφαλο μου. Θα γυροφέρνει το όνομα που ομολογουμένος δεν του πάει καθόλου, συνεχώς στο συνειδητό μέρος του εγκεφάλου μου και θα συνεχίσω και γω με την σειρά μου να κάνω τις δικές μου εικόνες.
Να οραματίζομαι ότι κάνουμε σπονδή στο ιερό ρόδο να μας χρωματίσει με πορφυρό χρώμα την μέρα μας στα ανεξερεύνητα ταξίδια της καρδιάς μας. Γιατί πιστεύω ότι μπορεί να γυροφέρνει τη γη σαν σφουγγάρι που θέλει να απορροφήσει γνώσεις, εμπειρίες και μνήμες για την επόμενη μέρα, αλλά πιστεύω ότι αρνείται να ανοίξει την πύλη που οδηγεί στα άδυτα της καρδιάς. Ούτε εγώ το έκανα ποτέ και για κανένα αλλά δεν ντρέπομαι να το παραδεκτώ. Κι ακόμη γι' αυτά υποθέτω, κάνω εικασίες, γιατί γνώρισα και γω μιαν εικόνα που δεν ξέρω καν αν είναι η ίδια η συμβατική πραγματικότητα. Και γω είπα λέξεις, είπια ρουφιξιές τσιγάρου και καφέ και έκανα συζήτηση αλλά δεν ξέρω αν όντως επικοινωνούσα. Ήμουν σε ένα τρυπάκι τύπου: "Τι σκέφτεται τώρα που μου μιλά;" Αυτός μιλά ή απλά έβαλε ένα αυτόματο πιλόττο στο στόμα του και του είπε θα ανοιγοκλείνεις για μια ώρα; Αλλά προσπιούμουν ότι επικοινωνούσα.. Και κάποτε αλήθεια σου λέω το έκανα. Αλλά υπήρχε στον αέρα ότι υπάρχει ένας αυτόματος πιλόττος.
Η ιδέα του μικρού πρίγκηπα δεν υπάρχει λόγος να αυτοκτονήσει. Μπορεί να εξελίσσεται και να μεταλλάσεται και να παίρνει σάρκα και μορφή πάντα με άλλο άτομο. Κι' αν για λίγο καιρό παραμείνει η ίδια φάτσα στο άλλο μισό του καθρεύτη ίσως να κάνει φασαρία κάποιος έξω απ' την θύρα της καρδιάς. Κτυπά νευριασμένα, γιατί οι πιο πολλοί δεν βλέπουμε αυτό τον μικρό πρίγκηπα μέσα μας που έχει ανάγκη να αγαπηθεί...
x

Μάϊος, Κύπρος, Νομική, Άσκηση, Διαμέρισμα, δόσεις, αυτοκίνητο...

Ναι φοβόμουν αυτό το μοτίβο (που υπογραμμίζω άνωθεν) για να μην θεωρώ τον εαυτό μου "ξενερουά" όπως συνήθως λέω στον 'γλύκα-μεγαλοδικηγόρο', αλλά είναι εύκολο να αποφύγεις την πεπατημένη;

Η πεπατημένη είναι και η πιο σωστή;

Επιτρέψτε μου να διαφωνήσω...

Επειδή σε καμία περίπτωση, δεν θεωρώ ότι αυτή είναι η πεπατημένη, τουλάχιστο για τον πρώτο λόγο που μου έρχεται στο μυαλό, εγώ περπατώ αυτό το δρόμο my perception is my reality και κανενώς άλλου, οπόταν δεν υπάρχει η κοινή φοβία που είχα στο παρελθόν, να συγχίσω την ταυτότητα μου με άλλου, να νιώθω ότι αντιγράφω τους γύρω μου και ότι στην προσπάθεια μου να κάνω fit in σε μια κοινωνία που εκτρέβει πρότυπα, να χάσω ξαφνικά το individuality μου...

Αυτό που άρχισε σαν παλιο κρασί να ζυμώνεται μέσα μου είναι ότι είναι αναπόφευκτο να μην 'αντιγράψω' βιολογικά τουλάχιστο κάποιες συμπεριφορές, ή κάποιες συνήθειες -που θα αρχίσω να τα ονομάζω common characteristics- γιατί θέλω να επιβιώνει το σώμα μου, για να μπορεί να κουβαλεί το πνεύμα, το νου και την ψυχή μου. Οπόταν το πρώτο κοινό μου στοιχείο με το πλήθος, είναι ότι βιολογικά θέλω να επιβιώνω. Και συναντώ αμέσως την πρώτη μας διαφορά. Η οποία είναι ότι το πλήθος είναι ουδέτερο, απρόσωπο και έννοια, ενώ εγώ δεν είμαι έννοια είμαι ολόγραμμα, είμαι κάτι που δεν μπορεί να χωρέσει σε ένα χαρακτηρισμό έχω το στοιχείο της ατομικότητας που με διαφοροποιεί από οτιδήποτε υπάρχει εκεί έξω. Τώρα όμως δεν με διαχωρίζω κάθετα και οριζόντια με το έξω. Έχουμε ένα βασικό κοινό: Βιολογικά να επιβιώνουμε, που αυτό δεν ξέρω αν γίνεται σε συνεργασία με τα δύο μέρη, ή απλά με άγριο τρόπο εγώ ζητώ να επιβιώνω χωρίς να με ενδιαφέρει το άλλο μέρος. Δεν θα αρχίσω να μιλώ για τη σωτηρία του πλανήτη, γιατί δεν είμαι "Χριστός", συνήθως είμαι "Ά-Χριστος", γιατί είμαι ατομικιστής και νάρκισσος σε σημείο που δεν μπορώ να δω τον πόνο και την αγωνία του διπλανού μου, εκτός από τα άτομα που επιλέγω να θεωρώ διπλανούς μου.

Σήμερα όμως άλλαξε κάτι μέσα μου...

Νιώθω ότι έχω ένα σώμα που πρέπει να φάει, και αν πρέπει τουλάχιστο ο πρώτος σκοπός μου να είναι να ταΪσω αυτό το σώμα, θα πρέπει να σκεφτώ τι είμαι έτοιμος να δώσω για να πάρω αντάλλαγμα την τροφή που ζητώ για να ζήσω!

Ψυχή του Γιώργου δεν σε ξεχνώ

Ούτε Πνεύμα της πεμπτουσίας

Αλλά θυμάμαι ότι ζείται σ' ένα σώμα που κάποτε θα πεινάσει...

Οπόταν λάβε τα μέτρα σου

Τώρα!!!